Onvoorstelbaar, hoe snel een mooie toekomst van een prachtig gezin plotsklaps om kan slaan in een ware nachtmerrie. Nog maar enkele weken geleden wisten Andreo, zijn vrouw Natasja en zoon Dries helemaal niets van wat hun te wachten stond.

De amper 50-jarige Andreo kreeg na enkele onderzoeken in het Amphia ziekenhuis te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Andreo mocht naar huis om samen met zijn gezin de tijd die hem nog rest door te gaan brengen. Hij die zo sterk was, zoveel inzet toonde bij zijn werkgever en dag en nacht klaar stond voor TSC. Juist dit jaar zouden hij en Natasja hun zilveren huwelijksfeest gaan vieren. Nu niets meer van dit alles.

Heel trots vertelt Andreo dat hij inmiddels alweer 15 jaar bij TSC rondloopt sinds zijn zoon Dries daar is gaan voetballen. Andreo heeft zowat alle taken uitgevoerd bij TSC die een vader normaal ook doet als een van de kinderen begint met voetbal. Alleen Andreo deed meer. Vooral de laatste jaren zit hij in het bestuur, regelt de accommodatie met alles erop en eraan. Maar bij uitstek het kantinebeheer was hem toevertrouwd.

Na een wat moeizame periode na de opening van die prachtige kantine moest er toch op allerlei gebieden nog orde op zaken gesteld worden. Vooral Andreo heeft die taak op zich genomen, liet zijn gezicht meestal wel 7 dagen per week even zien en had altijd even tijd voor een praatje met de medewerkers. Ook de planning voor de bezetting lag bij hem in vertrouwde handen. Het mooie was dat ook iedereen voor hem de handen extra uit de mouwen wilde steken. Hij is en bleef altijd positief, dat gaf anderen weer de kracht om er bij TSC de schouders onder te zetten.

Ook tijdens het gesprek dat we hadden bij hem thuis viel vooral op dat hij ondanks de meest slechte vooruitzichten, positief was. Natuurlijk laat hij de moed weleens zakken, zeker als de bezoekers weg zijn heeft hij best moeilijke momenten aldus Natasja. Heel logisch toch. Omdat Andreo Sips ook iemand is die nooit echt op de voorgrond treedt en altijd achter de schermen werkt, vond ik het hoog tijd om extra aandacht te besteden aan deze bijzondere man. Hij verdient het in deze bijzondere periode meer dan wie dan ook. Voor hem is helaas geen lintje meer weggelegd, maar ik en velen met mij zouden een heel diepe buiging willen maken voor deze grote vrijwilliger.

Namens heel TSC en nog meer mensen daarbuiten wens ik Andreo, Natasja en Dries heel veel sterkte de komende tijd. Het feit dat hij nu al niet meer te zien is bij TSC komt bijzonder hard aan en zegt meer dan genoeg. Wat moeten we toch blij zijn met mensen als Andreo Sips in ons midden!